Πρώτα ήρθε το “Que se vayan todos”. Πρώτα ήρθε η κραυγή ως αντίδραση σε μια αβίωτη κατάσταση και μετά, σχεδόν ταυτόχρονα, η δημιουργία. Είναι σα να λέμε, και είναι σχεδόν προφανές, ότι για να έρθεις σε ρήξη με κάτι, πρέπει πρώτα να πεις “όχι” σ’ αυτό κι από εκεί να αρχίσεις το χτίσιμο κάτι καινούργιου. Έτσι ξεκινάμε να
συγκροτούμαστε με διαφορετικό τρόπο. Η οριζοντιότητα αρχίζει από αυτό.
Emilio, Tierra del Sur (Συνέλευση γειτονιάς, κατειλημμένο κτίριο και κοινοτικό κέντρο)
Η οριζοντιότητα είναι κάτι παραπάνω από μια οργανωτική μορφή.Για μένα, είναι μια κουλτούρα. ∆εν είναι απλά ότι όλοι εμείς έχουμε το δικαίωμα να μιλάμε και να ψηφίζουμε. Αυτό είναι μόνο ένα κομμάτι της. Το υπόλοιπο έχει να κάνει με το τι μπορούμε όλοι εμείς να κάνουμε, για να υποστηρίξουμε τα δικαιώματά μας [...]. Για παράδειγμα, κάτι που γενικά αποτελεί πρόκληση και πραγματική δυσκολία στη συνέλευση γειτονιάς, είναι το πόσο πολύ χρόνο μας παίρνει προκειμένου να φτάσουμε σε μια “καλή” ή “σωστή” απόφαση, όπως κι αν την ορίσει κανείς. Συχνά, θα μπορούσε να παίρνει λιγότερο χρόνο και το αποτέλεσμα μπορεί να ήταν το ίδιο, αλλά είναι η διαδικασία της συζήτησης που δημιουργεί την πραγματική συμμετοχή. Να φτάσεις σε μια απόφαση γρήγορα μπορεί να φαίνεται πιο σκόπιμο· ψηφίζεις και τελείωσε, αλλά έτσι χάνεις το πιο σημαντικό μέρος, που είναι ο δρόμος, η διαδικασία του να φτάσεις σε μια απόφαση.
Εzequiel, Asamblea Cid Campeador (Συνέλευση γειτονιάς)
Η πορεία, η διαδικασία της διερώτησης καθώς προχωράμε, ήταν που εμπλούτισε την ανάπτυξή μας. Αυτό μας βοήθησε να ανακαλύψουμε ότι η ισχύς είναι διαφορετική όταν είμαστε ο ένας δίπλα στον άλλο, όταν δε σου λέει κανένας τι πρέπει να κάνεις και όταν είμαστε εμείς που αποφασίζουμε ποιοι είμαστε. ∆εν πιστεύω ότι υπάρχει
ένας ορισμός για το τι είμαστε. Ξέρουμε πώς γίνεται, αλλά δεν πρόκειται να φτάσουμε σε κάποιον ορισμό.
Neka, MTD Solano (Κίνηση ανέργων)
Αυτό το βιβλίο είναι η ιστορία μιας μεταβαλλόμενης κοινωνίας, ειπωμένη από ανθρώπους που παίρνουν τις ζωές και τις κοινότητες στα χέρια τους. Είναι μια ιστορία συνεργασίας, οράματος, δημιουργίας και ανακάλυψης. Τα τελευταία δέκα χρόνια ο κόσμος έγινε μάρτυρας μιας έξαρσης "προεικονιστικών" επαναστατικών κινημάτων, κινημάτων, δηλαδή, που δημιουργούν το μέλλον στο παρόν. Αυτά τα νέα κινήματα δε δημιουργούν πλατφόρμες κομμάτων ή προγραμμάτων. Δεν αναζητούν τον ένα και μοναδικό ηγέτη, αλλά δημιουργούν τις προϋποθέσεις ώστε όλοι και όλες να είναι αρχηγοί. Δίνουν περισσότερη σημασία στο να θέτουν τις σωστές ερωτήσεις, παρά να παρέχουν τις σωστές απαντήσεις...
(Από την εισαγωγή του βιβλίου)
Περιεχόμενα
πρόλογος
εισαγωγή
παλαιό και ρήξη
οριζοντιότητα
αυτοδιαχείριση
αυτονομία
δημιουργία
εξουσία
καταστολή
γυναίκες
πρωταγωνιστικότητα
όνειρα
